خنده‌اش سُنبل رومی بود...

یک همراه همدل برایش چنین نوشته:

رفت

همراه باران یا بالهای باد

به آغوش زمین یا فراز آسمان

رهاشد

درلحظه ای نامنتظر

بی انتظار خداحافظی

یا نخواست شاید

ببیند حلقه های اشک وداع و سرخی گونه های شرم را

رهاشد و بخشید و رفت و گذاشت

تمام آرزوها و بغضهایش را

تمام کتابها و

قصه هایش را

ونگاهش را مانده در قاب تصویر

مبهم و ناگفته

وحکایتی کوتاه

از آمدن و رفتنش

در دفترمخطط این دنیا

دید که دلها درغمش پژمرد

دید که چشمها درفراقش گریست

شنید صدای هق هق دلهایی را

که دوستش داشتند

...

خندید و برید و رها شد و

رفت

…

اینها از آخرین عکسهاست...