باد او را با خود برد
به یاد زهره لشگری٬ ۱۳۸۸ - ۱۳۶۰باد او را با خود برد
به یاد زهره لشگری٬ ۱۳۸۸ - ۱۳۶۰پیوندها
جدیدترین یادداشتها
همه- دلم گرفته است .... دلم گرفته است ...
- در یند
- خزان
- انقلاب امید
- ۴۰
- صدای ثانیه ها
- An immortal evergreen tree
- برای کسی که میدانم نه خوابش میبرد و نه بیداریش
- نشانه ها
- می آیی یک روز عاقبت...
- اولین ستاره غروب
- ثبت
- بازی
- برای شوالیه ی تنها
- یک نامه
- در شب تنگ شکیبایی
- یک نفس عمیق
- بی تو
- روز بعد از رفتن ات
- تنها ماندم...
- هنوز..
- ...
- آخرین گفتگو..
- یزد-۱۳۸۵
- آبادان - 1385
- ...
- ۷
- پر کن پیاله را ...
- خنده‌اش سُنبل رومی بود...
- ساعت پنج عصر روز ۲۶ فروردین ۸۸، رفت...
نویسندگان
- شبانه 30
بایگانی
- تیر 1388 2
- خرداد 1388 4
- اردیبهشت 1388 22
- فروردین 1388 2
آمار : 23228 بازدید
Powered by Blogsky
خنده‌اش سُنبل رومی بود...
یک همراه همدل برایش چنین نوشته:
رفت
همراه باران یا بالهای باد
به آغوش زمین یا فراز آسمان
رهاشد
درلحظه ای نامنتظر
بی انتظار خداحافظی
یا نخواست شاید
ببیند حلقه های اشک وداع و سرخی گونه های شرم را
رهاشد و بخشید و رفت و گذاشت
تمام آرزوها و بغضهایش را
تمام کتابها و
قصه هایش را
ونگاهش را مانده در قاب تصویر
مبهم و ناگفته
وحکایتی کوتاه
از آمدن و رفتنش
در دفترمخطط این دنیا
دید که دلها درغمش پژمرد
دید که چشمها درفراقش گریست
شنید صدای هق هق دلهایی را
که دوستش داشتند
...
خندید و برید و رها شد و
رفت
…
اینها از آخرین عکسهاست...
شبانه
دوشنبه 31 فروردین‌ماه سال 1388 ساعت 09:50 ق.ظ
بی دوست زندگانی ذوقی چنان ندارد..........
این سلسله خنده هنوز هم هست، در یادها ، در روح نازنینش...
یاد و خاطره شور زهره، خنده زهره و هیجان های قشنگش بهانه های زیستن است برای دوستدارانش....
... یاد باد آنکه زما وقت سفر یاد نکرد / به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد...
از مغاکی تیره می آییم.درمغاکی تیره به پایان میرسیم و این درنگ درخشان را زندگی مینامیم. به محض آنکه به دنیا می آییم بازگشت مان آغاز می شود آنگاه که راهی میشویم بی درنگ بازمیگردیم ما در هر لحظه میمیریم
نیکوس کازانتزاکیس
روحش شاد و یادش گرامی
دوست عزیزم
باورم نیست که تو رفتی و خاموش شدی
ترک ما کردی و با خاک هم آغوش شدی
****
روحش شاد و یادش در دلهامان حاویدان
ژه ژه گشنگم آنقدر در کارت تندتند قدم بر می داشتی که هیچ کسی را یارای رسیدن به تو نبود پیش خودت گفتی می رم به آسمونا تا بازم از همه بالاتر باشم اما اینو باید بدونی که یادت خندهایت همیشه ماندگار خواهند ماند این نشانی تو بود از هر که می پرسی زهره که بود می گوید آن دختری که همیشه می خندید .اما آنقدر بلند خندیدی که آسمونی ها حیفشون اومد تو پیش اونا نباشی.
تو می دانی که مرا سر باز گفتن کدامین سخن است از کدامین درد...
آه خنده هایش.. رهایم مکنید...
سلام. من و همسرم شما رو نمی شناسیم. اما از خواندن این مطالب به شدت متاثر شدیم. دوست عزیز ما رو در غم خود شریک بدون و بدون با تمام وجود دعا خواهیم کرد.
این عکسها را که نگاه میکنم، انگار فرشته ای را میبینم، مهربان و شاد و شوخ.
راستی، مگر فرشته ها هم میمیرند؟ نه باور نمیکنم.
سلام فهیم جان
من فقط تو دانشگاه باهات ارتباط داشتم و بعدش خبری ازت نداشتم. کلی لینکها رو دنبال کردم تا بالاخره متوجه شدم که چه اتفاقی افتاده. دیشب که این مطلب رو خوندم از فرط ناراحتی نتونستم از هتلم بیرون برم و تقریباً ماتم گرفتم. هیچ حرفی نمیتونه تو رو تسلی بده وقتی که غریبه ای مثل من تا این حد متاثر میشه. امیدوارم که روحش قرین رحمت باشه.
ممنونم فواد عزیز...