باد او را با خود برد

به یاد زهره لشگری٬ ۱۳۸۸ - ۱۳۶۰

باد او را با خود برد

به یاد زهره لشگری٬ ۱۳۸۸ - ۱۳۶۰

آخرین گفتگو..


1:41 PM zohreh.lashgari: i have an interview at 6 o'clock

  when u will go there?

1:42 PM me: O my god

1:44 PM man aslan yaadm nabood

1:45 PM albatte man parishab ba amir gharar gozashtam

  parishab ke maloom nabood to emrooz mosahebe dari

  emroozam mashin nayvorde, ke man bebaramesh ta oonja

  ALO?

 zohreh.lashgari: no problem

 me: :(

  vali it is a problem :(

1:46 PM zohreh.lashgari: na

  boro faghat havaset bashe y fraime sabok begiri

 me: kob man mikhaam to ham bashi

  mikham bebini nazar bedi

 zohreh.lashgari: che saati mirid

 me: mikhaym 6 oonja bashim

1:47 PM mikhay cancelesh konim?

1:48 PM zohreh.lashgari: aha

  na

  cancel nakon

  khodet k salighat khube

1:49 PM har chi gerefti az nazare man ok hast

1:50 PM me: akhe to khoob nazar midi dar in mavared. vaghti ham ke man gohgije migiram khoob komak mikoni ke entekhab konam

  :*

 zohreh.lashgari: man in masooliyate khatir ro b amir vagozar mikonam

  ishun deputy man khahand bood

1:51 PM me: :D

  :D

  :D :D :D

 zohreh.lashgari: omidvaram k az passesh bar biyad va gand nazane

 me: divaaaaaane

 zohreh.lashgari: :)

 me: :* :*

 zohreh.lashgari: az hala mobarak har chi kharidi

 me: daram مه پاره goosh midam

  mamnaaaan

1:52 PM zohreh.lashgari: manam "I just go" goosh midam

 me: ey gharbzade!

 

نظرات 7 + ارسال نظر
مسعود دوشنبه 7 اردیبهشت‌ماه سال 1388 ساعت 11:43 ق.ظ

خیلی سخت بود خوندن این گفتگو ... خیلی سخت ...

گلناز دوشنبه 7 اردیبهشت‌ماه سال 1388 ساعت 01:18 ب.ظ

آدرس وبلاگ همسر عزیزت چه بود؟ دلم می خواهد بخوانم شاید آرام شوم.

http://btree.blogfa.com/

نفیسه دوشنبه 7 اردیبهشت‌ماه سال 1388 ساعت 02:01 ب.ظ http://roozmaregiha2.blogfa.com

تو هنوز زنده ای
راه می روی و نفس می کشی
دیشب هم دیدمت همان جا که بچه ها همه جمع بودند
دیدمت نشسته بودی کنار فهیم
صدایت هم در گوشم بود وقتی با تهمینه درباره مانا حرف می زدیم می دیدمت که مشتاقانه گوش می دهی با همان نگاه های همیشگی ات
همان موقع که بغض تهمینه شکست دیدمت
چشمکی هم زدی که یعنی من هستما
و من نفس راحتی کشیدم

ناصر دوشنبه 7 اردیبهشت‌ماه سال 1388 ساعت 03:47 ب.ظ

زهره عزیز،
سرگردان بودیم،اما تو نبودی
زمان را له می کردیم، اما ریسه خنده تو حکایت از شکستن قید زمان بود و ...
کلک، بی زمان آمدی و نشستی کنار همانهایی که حالا بعد از رفتن تو ، صداهای جدیدی می شنوند، صداهای ساده ، بی خش و صاف...
صدای رفتن، صدای تمام شدن تیک تیک ساعتها....

سایه سه‌شنبه 8 اردیبهشت‌ماه سال 1388 ساعت 07:53 ق.ظ

همه هستی من آیه تاریکیست
که تو را در خود تکرار کنان
به سحرگاه شکفتن ها و رستن های ابدی خواهد برد
من در این آیه ترا آه کشیدم
من در این آیه
تو را به درخت و آب و آتش پیوند زدم

--
ای کاش می تونستم کمکی باشم..

مسعود سه‌شنبه 8 اردیبهشت‌ماه سال 1388 ساعت 11:24 ق.ظ

بارها و بارها این صفحه ها را مرور میکنم، نمیدانم در انتظار چه هستم، میکوشم از پتکی که بیرحمی طبیعت با خواندن هر کلمه از آخرین گفتگو، بر مغزم میکوبد رها شوم و بتوانم در لا به لای جملات ، مهربانیت ، اراده و عشقت را استشمام کنم. این همه چهره خندان مگر میتوانند به جز از زندگی با انسان بگویند ... ؟

سپیده سمائی سه‌شنبه 8 اردیبهشت‌ماه سال 1388 ساعت 01:16 ب.ظ

به جز تسلیت هیچی نمی‌تونم بگم. روحش شاد

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد