یک نفس عمیق

آرش، بیش از آنکه پسردایی و همبازی کودکی ام باشد، دوست من است. بخش عظیمی از کودکی من با او گذشت.

برایم نوشته است، چنان زیبا و آرامش بخش، که دلم نیامد تنها بخوانمش..

فهیم عزیزم،

بنام که آغاز کنم؟ چرا آغاز کنم؟چگونه آغاز کنم؟

بنام خدایی که جدا کرد، به بهانه رفتنش و با بغض آغاز میکنم.

بغض کرده ام و اشک میریزم، نه بخاطر او که رفت و نه به حال تو که ماندی، بغض کرده ام برای خودم، به حال پریشان من، که طاقت رفتن کسی را که خوشبختانه حتی ندیده بودم، ندارم. راستی خوشبختانه را چگونه معنا میکنی؟

گفته بودی نمیدانی کجای خیابانی را بوسه باران کنی که یادگار آخرین گامهایش باشد، بیا تا به تو بگویم، اصلآ بیا تا با هم برویم به همان خیابان،هر جا که دلت خواست، هر جا که قبلآ رفته اید، یزد،آبادان، درکه،دربند،هر جای این خاک که رفته اید، هر جای این شهر که رفته اید...

نه! صبر کن، اصلآ بیا برگردیم به خانه خودتان، به بزرگترین گنجینه خاطراتتان...

اگر اجازه بدهی بنشینم.

میدانم تو هم خسته ای، اما من مینشینم و تو بایست.

اگر زحمتی نیست سه لیوان چای بزرگ، و سه تا ظرف میوه....

کاش گلناز هم آمده بود، خیلی دلش میخواهد شما را ببیند...

میخواهم کمی چشمانت را ببندی و برگردی به قبل، به یک روز خیلی خیلی خوب بهار، همین خانه، همین تو، همین او...

و او میخندد برای تو، به حرفهای تو. پس او را بخندان، بزرگترین خوشبختی دنیا را از او دریغ نکن، شاید این لبخند کوچک برایش بزرگترین آرامش دنیا باشد،اورا بخندان، قصه خر پشمالو را بگو، اگر نگفته ای، بنظرم قصه عام گونی و عنکبوت بازی را هم بگو،شاید خوشش بیاید.

چشمانت را باز کن، بنشین.

یک نفس عمیق بکش، یک نفس عمیق. میخواهم یک مژده بدهم،خنده دار نیست؟ مژده دادن با بغض؟

نیاز نیست جایی را بوسه باران کنی،اصلآ نیاز نیست دنبال گامهایش بگردی،فقط نفس بکش. هوایی که نفس میکشی،شک نکن همین هوا یک روز در سینه کسی بوده که دوستش داشتی، تو نفس های کسی را نفس می کشی که دوستش داری.

 نمیتوان از رفتن دیگران گذشت، نمیتوان فراموش کرد حتی اگر رفته باشند دم در، یا سر کار، یا مسافرت،یا... اما یقین دارم هوای آنها،تا همیشه که هستیم، کمک میکند که بمانیم، بمانیم و نفس بکشیم...

زندگی یعنی همین...

تنفس هوای کسانی که دوستشان داریم، چه باشند، چه...

راستی چایتان یخ نکند...